Hymn o miłości – tekst
Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się jak miedź brzęcząca
albo cymbał brzmiący.
Gdybym też miał dar prorokowania
i znał wszystkie tajemnice,
i posiadał wszelką wiedzę,
i wszelką [możliwą] wiarę, tak iżbym góry przenosił.
a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.
I gdybym rozdał na jałmużnę całą majętność moją,
a ciało wystawił na spalenie,
lecz miłości bym nie miał,
nic bym nie zyskał.
Miłość cierpliwa jest,
łaskawa jest.
Miłość nie zazdrości,
nie szuka poklasku,
nie unosi się pychą;
nie dopuszcza się bezwstydu,
nie szuka swego,
nie unosi się gniewem,
nie pamięta złego;
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lecz wpółweseli się z prawdą.
Wszystko znosi,
wszystkiemu wierzy,
we wszystkim pokłada nadzieję,
wszystko przetrzyma.
Miłość nigdy nie ustaje,
[nie jest] jak proroctwa, które się skończą,
albo jak dar języków, który zniknie,
lub jak wiedza, której zabraknie.
Po części bowiem tylko poznajemy,
po części prorokujemy.
Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe,
zniknie to, co jest tylko częściowe.
Gdy byłem dzieckiem,
mówiłem jak dziecko,
czułem jak dziecko,
myślałem jak dziecko.
Kiedy zaś stałem się mężem,
wyzbyłem się tego, co dziecięce.
Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno;
wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz:
Teraz poznaję po części,
wtedy zaś poznam tak, jak i zostałem poznany.
Tak więc trwają wiara, nadzieja, miłość – te trzy:
z nich zaś największa jest miłość.
Interpretacja
Znaczenie miłości ponad wszystkie dary
Hymn o miłości, często nazywany Pieśnią ślubną, pochodzi z Pierwszego Listu do Koryntian, napisanego przez św. Pawła. Już na wstępie autor stawia tezę o prymacie miłości nad wszystkimi innymi wartościami i zdolnościami. Mówienie językami ludzi i aniołów, dar prorokowania, posiadanie wiedzy i wiary na tyle silnej, że może przenosić góry – te wszystkie umiejętności i dary duchowe, bez miłości, stają się puste i bezwartościowe. Św. Paweł podkreśla, że miłość jest fundamentem, który nadaje sens wszystkim innym działaniom i zdolnościom człowieka.
Bez miłości, nawet najbardziej spektakularne czyny, takie jak rozdawanie majątku na jałmużnę czy ofiarowanie własnego ciała, nie przynoszą żadnej wartości duchowej. To stwierdzenie wskazuje na to, że miłość nie jest tylko uczuciem, ale przede wszystkim wyborem i działaniem skierowanym na dobro innych. Miłość jest więc kluczowym elementem, który nadaje głębię i wartość ludzkiemu życiu i działaniom.
Charakterystyka miłości
W dalszej części hymnu św. Paweł przedstawia miłość jako cierpliwą i łaskawą, niezazdrosną, niepragnącą poklasku i nie wyniosłą. Miłość nie jest też bezwstydnym dążeniem do własnych korzyści, nie daje się ponieść gniewowi i nie pamięta krzywd. Te cechy ukazują miłość jako postawę pełną pokory, wyrozumiałości i gotowości do przebaczenia. Miłość prawdziwa nie cieszy się z niesprawiedliwości, ale raduje się z prawdy, co oznacza, że jest zawsze po stronie dobra i sprawiedliwości.
Wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma – te słowa pokazują miłość jako siłę zdolną przetrwać wszelkie przeciwności. Miłość jest przedstawiona jako niezachwiana, niezmienna i wieczna. W przeciwieństwie do darów duchowych, które są tymczasowe, miłość jest trwała i nieustająca. To podkreśla jej wyjątkowość i niezastąpioną rolę w życiu człowieka.
Przejście od niedoskonałości do doskonałości
Św. Paweł porównuje nasze obecne, niedoskonałe poznanie rzeczywistości do stanu dziecka, które myśli i rozumie świat w sposób ograniczony. W dorosłości, kiedy wyzbywamy się dziecięcych sposobów myślenia, nasze rozumienie staje się pełniejsze. Podobnie jest z miłością – teraz poznajemy ją tylko częściowo, ale nadejdzie czas, kiedy poznamy ją w pełni, tak jak sami jesteśmy poznani przez Boga.
Teraz widzimy jakby w zwierciadle, niejasno; wtedy zaś [zobaczymy] twarzą w twarz. To porównanie wskazuje na to, że nasze obecne doświadczenie miłości, choć prawdziwe, jest tylko cieniem tego, co nas czeka w przyszłości. W kontekście chrześcijańskim, oznacza to, że pełnia miłości zostanie objawiona nam w życiu wiecznym, w bezpośrednim spotkaniu z Bogiem, który jest miłością.
Trwałość wiary, nadziei i miłości
Na zakończenie hymnu św. Paweł podkreśla, że wśród trzech cnot teologicznych: wiary, nadziei i miłości, to właśnie miłość jest największa. Wiara i nadzieja są niezbędne w życiu człowieka, ale to miłość jest najważniejsza i najtrwalsza. Wiara kiedyś zostanie zastąpiona widzeniem, nadzieja spełnieniem, ale miłość pozostanie na zawsze.
Z nich zaś największa jest miłość. To zdanie stanowi esencję całego hymnu i podkreśla, że miłość jest najwyższą wartością, do której powinniśmy dążyć. W kontekście ślubu, te słowa przypominają o tym, że miłość ma być fundamentem małżeństwa, a jej trwałość i głębia są kluczem do wspólnego życia małżonków.
