Nie kłam, że nie chcesz iść – tekst
1. Niepewny: Mówiłem, nie chcę z wami iść.
Mówiłem, nie mam na to sił.
Mówiłem, w sierpniu upał jest.
Czy to ma jakiś sens?.
Przekonujący: Wiedziałem, że to tylko żart.
Wiedziałem, że pójdziesz i tak!
Wiedziałem — to wymówka jest
I nie myliłem się.
Ref.1: Nie kłam, że nie chcesz iść
Z grupą dwadzieścia sześć
Na Jasną Górę
Do Matki bram!
Pielgrzymie, po co grasz?
Ja wiem i Ty to wiesz,
Że pójdziesz z nami!
To pewne jest !
Nie kłam , że nie chcesz iść
Z grupą dwadzieścia sześć
Na Jasną Górę
Do Matki bram!
Pielgrzymie, po co grasz?
Ta pokerowa twarz
Nic nie da, bo wiem —
Wybrałeś nas!
2. N: Mówiłem, że szedł będę sam,
Przecież nikogo nie znam tam,
Że bratniej duszy będzie brak.
P: A czy Cystersów znasz?
Augustyn kwatermistrzem jest
A busem jeździ Kazimierz,
Przewodnikami Maciej i
Ojciec Ireneusz.
Ref.1
3. N: Mówiłem gdzie ja będę spać?
P: W stodole sołtys miejsce ma!
N: Mówiłem karimaty brak.
P: Na sianie będziesz spał.
N: Mówiłem, co ja będę jeść?
Chcę mieć obiadek, kawkę też.
P: Tu na postoju wrzątek masz,
I zupkę chińską zjesz!
Ref.1
4. P: W końcu dałeś namówić się.
Kolejny idziesz z nami dzień.
Widzę Twą uśmiechniętą twarz.
N: No dobra, rajcę masz!
Ref.2: Już wiem, że chce tam iść
Z grupą dwadzieścia sześć.
Do Częstochowy
Do Matki Bram!
Cystersi są w niej też!
W grupie dwadzieścia sześć
Grupa Mogilska,
Najlepsza jest! Ref.2 / 2x
Interpretacja
Dialog wewnętrzny i dylematy uczestnika pielgrzymki
Pieśń „Nie kłam, że nie chcesz iść” przedstawia wewnętrzną walkę i niezdecydowanie osoby, która stoi przed wyborem udziału w pielgrzymce. Pierwsza zwrotka ukazuje wątpliwości i wymówki, które są typowe dla kogoś, kto waha się, czy podjąć trud drogi. Wymienione przez „niepewnego” argumenty, takie jak brak sił, upał czy kwestionowanie sensu pielgrzymowania, są uniwersalnymi przeszkodami, z którymi wielu z nas może się utożsamiać. W tej części utworu widzimy, jak głos wewnętrzny próbuje odwieść nas od trudu, poszukując racjonalizacji dla swojej niechęci.
Z kolei postać „przekonującego” reprezentuje głos społeczności, przyjaciół lub wewnętrznego przekonania o wartości pielgrzymowania. Podważa ona wymówki i podkreśla, że decyzja o udziale w pielgrzymce jest już w zasadzie podjęta, a opory są jedynie powierzchowne. Ta wymiana dialogów ukazuje konflikt między komfortem a duchowym powołaniem, który często towarzyszy podejmowaniu ważnych decyzji życiowych.
Wspólnota i poczucie przynależności
W dalszej części piosenki pojawia się motyw wspólnoty, który jest kluczowy dla pielgrzymowania. Wątpliwości dotyczące braku znajomych i obawę przed samotnością na drodze rozwiewa wzmianka o „Cystersach” oraz innych uczestnikach, którzy są wymienieni z imienia. Tutaj piosenka podkreśla, że pielgrzymka to nie tylko indywidualne przedsięwzięcie, ale także doświadczenie wspólnotowe, w którym każdy znajdzie miejsce dla siebie i będzie otoczony opieką.
Przedstawienie konkretnych osób i ich ról w pielgrzymce tworzy poczucie bliskości i zaufania. Wspomnienie o Augustynie, Kazimierzu, Macieju i Ojcu Ireneuszu sprawia, że pielgrzymka nabiera ludzkiego wymiaru, a uczestnicy stają się bardziej niż anonimowymi postaciami – są to osoby, które mają swoje miejsce w grupie i które mogą stać się przyjaciółmi na drodze.
Praktyczne aspekty pielgrzymowania
W utworze poruszona jest również kwestia praktycznych aspektów pielgrzymowania, takich jak zakwaterowanie, jedzenie czy wyposażenie. Obawy dotyczące warunków bytowych są odpowiedzią na konkretne rozwiązania: miejsce w stodole u sołtysa, spanie na sianie czy wrzątek i zupka chińska na postoju. Te elementy pokazują, że organizatorzy pielgrzymki są przygotowani na różne potrzeby uczestników i że trudności materialne mogą być przezwyciężone.
Podkreślenie, że nawet bez karimaty czy wykwintnego posiłku można wziąć udział w pielgrzymce, uwypukla duchowy wymiar tej podróży. Nie chodzi o komfort, ale o wspólne przeżywanie i duchowe doświadczenie, które jest dostępne dla każdego, niezależnie od posiadanych środków czy wygód.
Zmiana postawy i akceptacja wyzwania
Ostatnia zwrotka i zmieniony refren pokazują, że „niepewny” pielgrzym zmienia swoje nastawienie i decyduje się dołączyć do grupy. Uśmiechnięta twarz i akceptacja wyzwania są dowodem na to, że wewnętrzne opory zostały przełamane. Pielgrzym odkrywa radość płynącą z uczestnictwa w pielgrzymce i zrozumiał, że droga ta może być źródłem duchowego wzbogacenia.
Refren w tej części utworu wyraża pewność i radość z podjętej decyzji. Wyrażenie „Już wiem, że chce tam iść” wskazuje na wewnętrzne przekonanie i gotowość do podjęcia trudu pielgrzymki. Ta zmiana postawy jest esencją pielgrzymowania – nie tylko fizycznego przemierzania drogi, ale przede wszystkim duchowej przemiany, która dokonuje się w sercu uczestnika.
