Bo jak śmierć potężna jest miłość – tekst
Połóż mnie jak pieczęć na swoim sercu,
jak pieczęć na swym ramieniu.
Ref.
Bo jak śmierć, potężna jest miłość,
a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol.
Żar jej to żar ognia, płomień Pański.
Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości,
nie zatopią, nie zatopią jej rzeki.
Kim jest ta co się wyłania z pustyni,
wśród słupów dymu?
Owiana wonią mirry i kadzidła
i wszelkich wonności.
Ref.
Bo jak śmierć, potężna jest miłość,
a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol.
Żar jej to żar ognia, płomień Pański.
Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości,
nie zatopią, nie zatopią jej rzeki.
Jak piękna jest miłość twoja
siostro ma, oblubienico.
Miłość twoja słodsza od wina,
a woń olejków nad wszystkie balsamy.
Interpretacja
Symbolika pieczęci w kontekście miłości
Pieczęć, o której mowa w pierwszej linii pieśni, jest metaforą bliskości, wyłączności i niezmiennego zobowiązania. W starożytności pieczęć była używana do zabezpieczania i identyfikowania ważnych dokumentów, co czyniło ją symbolem autorytetu i własności. Przenosząc ten obraz na płaszczyznę miłości, podmiot liryczny wyraża pragnienie, aby jego uczucie było trwale związane z ukochaną osobą, tak jak pieczęć zabezpiecza i potwierdza tożsamość ważnego dokumentu. To wyrażenie głębokiego pragnienia niezachwianej obecności w sercu i życiu drugiej osoby.
Umieszczenie pieczęci na sercu i ramieniu symbolizuje również pragnienie stałej obecności i ochrony. Serce jest uniwersalnym symbolem miłości i emocji, podczas gdy ramię często kojarzy się z siłą i wsparciem. W ten sposób pieśń podkreśla, że miłość powinna być zarówno głęboko zakorzeniona w emocjonalnym centrum osoby, jak i widoczna w działaniach, które oferują wsparcie i ochronę.
Porównanie miłości do śmierci i Szeolu
„Bo jak śmierć, potężna jest miłość” – to porównanie podkreśla nieuchronność i intensywność miłości. Śmierć jest zjawiskiem, przed którym nie można uciec, a jej potęga jest absolutna. W podobny sposób, miłość przedstawiona jest jako siła nieodparta, która dominuje nad wszystkim innym. Porównanie to może również sugerować, że prawdziwa miłość jest wieczna i niezmienna, podobnie jak nieuchronność śmierci.
Z kolei zazdrość porównana do Szeolu – miejsca zmarłych w tradycji hebrajskiej, gdzie dusze oczekują na sąd – podkreśla jej destrukcyjny i pochłaniający charakter. Zazdrość, podobnie jak Szeol, jest nieprzejednana i może pochłonąć wszystko, co napotka na swojej drodze. W ten sposób podmiot liryczny wyraża, że miłość jest uczuciem potężnym, ale również narażonym na negatywne emocje, które mogą ją zagrozić.
Obraz miłości jako ognia i płomienia
„Żar jej to żar ognia, płomień Pański” – w tej linii miłość jest przedstawiona jako ogień, co jest częstym motywem w literaturze i poezji, symbolizującym pasję, życiową energię i transformacyjną moc. Ogień jest żywiołem, który może równocześnie ogrzewać i niszczyć, co odzwierciedla dwoistość miłości: jej zdolność do dawania życia i ciepła, ale także potencjał do spustoszenia i bólu, jeśli wymknie się spod kontroli.
Określenie „płomień Pański” nadaje miłości wymiar sakralny i boski. W tradycji judeochrześcijańskiej ogień często symbolizuje obecność Boga, Jego czystość i siłę. Przez to zestawienie, miłość jest ukazywana jako coś więcej niż tylko ludzkie uczucie – jest to siła boska, święta i oczyszczająca, która może prowadzić do głębszej przemiany duchowej.
Niepokonana siła miłości w obliczu przeciwności
„Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią, nie zatopią jej rzeki” – w tej części pieśni miłość jest przedstawiona jako siła niezłomna, która przetrwa wszelkie przeciwności. Woda, zwłaszcza w wielkich ilościach, jest potężną siłą, która może zniszczyć i zmyć wszystko na swojej drodze. Jednak w kontekście pieśni, nawet tak potężny żywioł jak woda nie jest w stanie pokonać miłości. To podkreśla, że prawdziwa miłość jest niezatapialna i odporna na wszelkie zewnętrzne wyzwania.
Podkreślenie, że rzeki nie zdołają zatopić miłości, może również odnosić się do trudności i przeszkód, które często pojawiają się w relacjach międzyludzkich. Pomimo tych wyzwań, miłość, która jest prawdziwa i głęboka, pozostaje niewzruszona i trwała. Ta część pieśni przekazuje optymistyczne przesłanie o wytrwałości i sile miłości, która przetrwa nawet największe burze.
Wizualizacja miłości jako pięknej i wonnej
„Kim jest ta co się wyłania z pustyni, wśród słupów dymu? Owiana wonią mirry i kadzidła i wszelkich wonności.” – w tej części pieśni miłość jest przedstawiona jako osoba wyłaniająca się z pustyni, co może symbolizować pojawienie się miłości w życiu człowieka jako źródła życia i ukojenia w pustyni samotności lub trudności. Słupy dymu mogą być interpretowane jako znak ofiary lub modlitwy, co nadaje miłości wymiar duchowy i sakralny.
Wonie mirry i kadzidła są tradycyjnie związane z obrzędami religijnymi i uroczystościami, co dodatkowo podkreśla świętość i wyjątkowość miłości. Miłość jest tu przedstawiona jako coś niezwykle cennego, co przynosi piękno i przyjemność zmysłową, podobnie jak najszlachetniejsze zapachy. Ta część pieśni podkreśla, że miłość jest doświadczeniem, które angażuje wszystkie zmysły i wznosi ducha.
Porównanie miłości do wina i balsamów
„Jak piękna jest miłość twoja siostro ma, oblubienico. Miłość twoja słodsza od wina, a woń olejków nad wszystkie balsamy.” – w tych wersach miłość jest porównywana do wina i balsamów, które były w starożytności symbolem radości, uroczystości i uzdrawiania. Wino, będące symbolem radości i świętowania, jest używane jako metafora dla słodyczy miłości, która przynosi szczęście i zadowolenie.
Z kolei porównanie miłości do woni olejków i balsamów podkreśla jej uzdrawiającą i kojącą moc. Balsamy były używane do leczenia ran i pielęgnacji ciała, co sugeruje, że miłość ma zdolność do leczenia emocjonalnych ran i przynosi komfort dla duszy. W ten sposób podmiot liryczny wyraża, że miłość jest nie tylko piękna i pożądana, ale również ma moc przynoszenia uzdrowienia i pełni życia.
