Co za radość – tekst
Miasto Jeruzalem, wysoko wzniesione.
Jest mieszkaniem Boga, twierdzą umocnione.
Ref.
Co za radość usłyszeć dziś, gdy mówią:
Pójdziemy do domu Pana.
Do Twych bram, o Jeruzalem, już idę,
Na skrzydłach zbliżam się.
Po niebieskich schodach wchodzą pokolenia,
By dziękować Bogu za dar zbawienia.
Ref.
Co za radość usłyszeć dziś, gdy mówią:
Pójdziemy do domu Pana.
Do Twych bram, o Jeruzalem, już idę,
Na skrzydłach zbliżam się.
Niechaj wszyscy ludzie miłujący Boga
Znajdą wreszcie pokój w Jeruzalem progach
Ref.
Co za radość usłyszeć dziś, gdy mówią:
Pójdziemy do domu Pana.
Do Twych bram, o Jeruzalem, już idę,
Na skrzydłach zbliżam się.
Módlmy się o dobro naszych sióstr i braci
Aby dobry Ojciec łaską nas wzbogacił
Interpretacja
Symbolika Miasta Jeruzalem
W tradycji chrześcijańskiej, Jeruzalem jest miejscem o głębokiej symbolice duchowej. W piosence pielgrzymkowej „Co za radość”, miasto to jest opisywane jako „wysoko wzniesione” i „mieszkaniem Boga”, co podkreśla jego świętość i wyjątkowość. Jeruzalem jest przedstawiane jako cel pielgrzymki, metafora duchowego dążenia i ostatecznego celu wiernych – zjednoczenia z Bogiem. W interpretacji, to nie tylko fizyczne miasto, ale przede wszystkim duchowe doświadczenie bliskości z transcendentnym, co jest źródłem radości i spełnienia.
Twierdza umocniona, o której mowa w utworze, może być rozumiana jako symbol bezpieczeństwa i ochrony, jaką oferuje wiara i obecność Boża. W kontekście pielgrzymowania, Jeruzalem staje się obietnicą ostatecznego bezpieczeństwa, gdzie nie ma już miejsca na strach i niepewność, a jedynie na pokój i harmonię, które są obiecane przez wiarę.
Znaczenie pielgrzymowania
Pielgrzymowanie jest istotnym elementem wielu religii, w tym chrześcijaństwa. W piosence „Co za radość”, pielgrzymowanie do Jeruzalem jest przedstawiane jako akt wiary i duchowej podróży. „Pójdziemy do domu Pana” to wyrażenie, które podkreśla wspólnotowy aspekt tej podróży – jest to działanie kolektywne, gdzie wierni jako wspólnota dążą do spotkania z Bogiem. Pielgrzymka jest tu metaforą życia, w którym każdy krok przybliża do celu, którym jest zjednoczenie z Bogiem i doświadczenie Jego obecności.
Refren piosenki, który jest powtarzany, wzmacnia uczucie radości i oczekiwania. Radość płynąca z „usłyszenia”, że można pójść do domu Pana, wskazuje na głęboką tęsknotę za duchowym domem i poczuciem przynależności. To także przypomnienie, że cel pielgrzymowania jest bliski i dostępny dla każdego, kto podąża ścieżką wiary.
Wspólnota wiernych i dziękczynienie
W piosence „Co za radość” pojawia się motyw wspólnoty wiernych, która razem wchodzi „po niebieskich schodach”. To obraz, który może być interpretowany jako wizja Kościoła – wspólnoty ludzi wierzących, którzy wspierają się nawzajem w drodze do zbawienia. Dziękczynienie „za dar zbawienia” jest kluczowym elementem tej wspólnej podróży, ponieważ jest to wyraz uznania dla łaski Bożej i Jego miłosierdzia.
Wspólne śpiewanie i modlitwa są formami wyrażania wdzięczności i jedności z Bogiem oraz z innymi wiernymi. W tradycji chrześcijańskiej, dziękczynienie jest nie tylko aktem pobożności, ale także sposobem na budowanie więzi i poczucia przynależności do wspólnoty wierzących. Pielgrzymkowa pieśń staje się więc nie tylko osobistym wyrazem wiary, ale także kolektywnym świadectwem duchowej jedności.
Pokój w Jeruzalem i modlitwa za innych
W ostatniej zwrotce piosenki pojawia się prośba o pokój dla wszystkich ludzi miłujących Boga. Pokój w Jeruzalem jest tu symbolem uniwersalnego pragnienia pokoju duchowego, harmonii i zrozumienia między ludźmi. W kontekście pielgrzymkowej pieśni, pokój ten jest zarówno celem podróży, jak i jej efektem – przebywanie w „Jeruzalem progach” jest metaforą osiągnięcia stanu wewnętrznego spokoju i zrozumienia między ludźmi różnych kultur i tradycji.
Modlitwa „o dobro naszych sióstr i braci” to wyraz troski o wspólnotę i świat. Prośba o to, aby „dobry Ojciec łaską nas wzbogacił”, podkreśla potrzebę Bożego prowadzenia i wsparcia w codziennym życiu. W piosence pielgrzymkowej modlitwa ta jest wyrazem solidarności i miłości bliźniego, które są fundamentalnymi wartościami chrześcijaństwa. W ten sposób, pieśń staje się nie tylko wyrazem osobistej duchowości, ale także modlitwą za całą ludzkość.
