Skądże, Jezu miły – tekst
Skądże, Jezu miły, ta głęboka rana,
kiedyż Sercu Twemu ona jest zadana?
Czyjaż ręka, czyjaż siła
Twoje Serce wskroś przebiła?
Dzieło to miłości, wina ludzkich złości.
Gdy Cię miłość Twoja na świat sprowadziła,
kiedy w nędzny żłóbek Ciebie porzuciła,
gdyś złożony był na sianku,
już wtenczas, Boży Baranku,
ranę w Sercu miałeś, za ten świat cierpiałeś.
Gdy przed okrutnikiem z Matką uciekałeś,
kiedy na wygnaniu w Egipcie płakałeś,
już miłości dziwna siła
boskie Serce Twe raniła,
lecz nikt nie znał tego wśród świata obcego.
Gdy ciężko pracując, żyłeś w Nazarecie,
Królu wiecznej chwały, wzgardzony na świecie,
już w Twym Sercu była rana,
tylko Matka ukochana
Twoją miłość znała, z Tobą współcierpiała.
Interpretacja
Znaczenie rany w Sercu Jezusa
Rana w Sercu Jezusa, o której mowa w pierwszej zwrotce pieśni „Skądże, Jezu miły”, symbolizuje ogrom cierpienia i miłości, jaką Chrystus okazał ludzkości przez swoje życie, mękę i śmierć. Ta rana nie jest jedynie fizycznym uszkodzeniem, ale przede wszystkim metaforą głębokiej emocjonalnej i duchowej rany zadanej przez ludzkie grzechy i złości. Wskazuje na to, że Jezus doświadczał bólu nie tylko w wymiarze fizycznym, ale również w wymiarze duchowym, będąc dotkniętym przez ludzką niewierność i odrzucenie.
„Dzieło to miłości, wina ludzkich złości” – ta linijka podkreśla, że rana jest wynikiem miłości Jezusa do ludzi, która jest tak wielka, że gotów był przyjąć na siebie cierpienie za grzechy świata. W tym kontekście, rana jest także znakiem zbawienia i ofiary, którą Chrystus przynosi dla odkupienia ludzkości. Jest to obraz, który ma na celu wywołać w wierzących refleksję nad własnym życiem i zachęcić do nawrócenia.
Wcielenie jako akt miłości
Druga zwrotka pieśni przywołuje obraz narodzenia Jezusa i Jego pokładania w żłóbku. Wcielenie Syna Bożego, czyli przyjęcie przez Niego ludzkiej natury i urodzenie się w ubogich warunkach, jest przedstawione jako akt miłości. Jezus, będąc Bogiem, dobrowolnie zniża się do poziomu ludzkiego cierpienia i ograniczeń, aby być bliżej ludzi i ich zbawić. Jego obecność w żłóbku jest pierwszym znakiem tej miłości, która później będzie się manifestować przez całe Jego życie.
„Gdyś złożony był na sianku, już wtenczas, Boży Baranku, ranę w Sercu miałeś, za ten świat cierpiałeś” – te słowa wskazują, że Jezus od samego początku swojego życia na ziemi był związany z cierpieniem, które miało nadejść. Już jako niemowlę, w chwili narodzin, nosił w sobie świadomość przyszłej ofiary. To podkreśla, że misja Chrystusa była z góry określona i że Jego życie było nieustannym przygotowaniem do aktu zbawienia.
Ucieczka do Egiptu i wygnanie
W trzeciej zwrotce pieśni autor odnosi się do ucieczki Świętej Rodziny do Egiptu, co było odpowiedzią na groźbę zabójstwa dzieci przez króla Heroda. Wygnanie i ucieczka są tu metaforą izolacji i odrzucenia, które Jezus doświadczał już od najmłodszych lat. To wydarzenie jest także symbolem wszystkich przyszłych trudności, jakie Jezus miał przeżyć w swoim życiu publicznym.
„Już miłości dziwna siła boskie Serce Twe raniła, lecz nikt nie znał tego wśród świata obcego” – te słowa podkreślają, że cierpienie Jezusa było często niewidoczne dla otoczenia. Jego miłość i gotowość do poświęcenia były niezrozumiałe dla świata, który nie był w stanie pojąć głębi Jego ofiary. To wyraża także samotność, jaką Jezus mógł odczuwać, będąc niezrozumianym i odrzucanym przez ludzi, dla których przyszedł.
Życie w Nazarecie jako przygotowanie do misji
Czwarta zwrotka opisuje życie Jezusa w Nazarecie, gdzie jako rzemieślnik pracował i żył w skromnych warunkach. Praca fizyczna i codzienne życie w małej społeczności były częścią Jego przygotowania do publicznej działalności. Jezus, choć był Królem wiecznej chwały, doświadczał wzgardy i bycia niedocenianym, co jest obrazem Jego pokory i służby.
„Już w Twym Sercu była rana, tylko Matka ukochana Twoją miłość znała, z Tobą współcierpiała” – w tych słowach pojawia się postać Maryi, która jako jedyna w pełni rozumiała misję i cierpienie swojego Syna. Jej współcierpienie i bliskość z Jezusem są wyrazem głębokiej duchowej więzi i wzajemnego wsparcia na drodze do zbawienia ludzkości. Maryja jest tu przedstawiona jako współuczestniczka w tajemnicy cierpienia Chrystusa, co ma na celu podkreślenie jej wyjątkowej roli w historii zbawienia.
