W czasie świętym, adwentowym – tekst
W czasie świętym, adwentowym
Jak przed przyjściem Chrystusowym,
Z żalem serca rozważamy,
Z Patriachami wołamy:
„Spuśćcie nam Zbawcę, niebiosa!
Ziemię niech użyźni rosa,
Dobroć Boga wszechmocnego
niech nam da Sprawiedliwego!”
Przyjmij, Ojcze, nasze dary
w dowód czci, miłości, wiary:
Ty nam dajesz Syna Swego,
My Ci Zbawcę znów naszego
Panie Jezu, nim my Ciebie
Godni będziem widzieć w niebie,
Zasilaj nas Ciałem Swoim,
i obdarz świętym pokojem.
Pobłogosław nas, o Panie!
Niech się szczęście nam dostanie
Na ziemi tutaj w udziale.
A zupełnie w Twojej chwale.
Interpretacja
Znaczenie okresu adwentowego
Okres adwentowy to czas oczekiwania na przyjście Mesjasza, który w tradycji chrześcijańskiej jest czasem przygotowania duchowego i refleksji. Pieśń „W czasie świętym, adwentowym” podkreśla tę atmosferę oczekiwania i przygotowania. W pierwszej zwrotce mówi się o rozważaniu z żalem serca, co wskazuje na introspekcję i pokutę, typowe dla tego okresu. Wspomnienie Patriarchów, czyli przodków wiary, wprowadza element ciągłości tradycji i wskazuje na długotrwałe oczekiwanie na obietnicę zbawienia.
**Adwent** jest również czasem, w którym wierni identyfikują się z postaciami Starego Testamentu, które prorokowały przyjście Zbawiciela. Pieśń nawiązuje do tej tradycji, wyrażając pragnienie nadejścia Sprawiedliwego, co jest równoznaczne z pragnieniem przywrócenia porządku i sprawiedliwości na świecie. W ten sposób adwent staje się nie tylko przypomnieniem o pierwszym przyjściu Chrystusa, ale także oczekiwaniem na Jego powtórne przyjście.
Prośba o przyjście Zbawiciela
W drugiej zwrotce pieśni znajduje się bezpośrednia prośba skierowana do niebios: „Spuśćcie nam Zbawcę, niebiosa!”. To wyrażenie symbolizuje głęboką tęsknotę za obecnością Boga w świecie. Prośba o „rosę”, która ma użyźnić ziemię, jest metaforą łaski Bożej, która ma odnowić i przemienić ludzkie życie. W tym kontekście „rosa” może być także odniesieniem do biblijnej manny, pokarmu z nieba, który był darem dla Izraelitów wędrujących przez pustynię.
**Dobroć Boga wszechmocnego** jest tu przedstawiona jako źródło zbawienia, które ma przynieść Sprawiedliwego, czyli Mesjasza. Ta część pieśni podkreśla, że zbawienie jest aktem miłości Boga do ludzkości, a nie wynikiem ludzkich działań. Jest to przypomnienie, że w adwencie wierni powinni polegać na Bożej łasce i miłosierdziu.
Ofiarowanie darów jako wyraz wiary
Trzecia zwrotka pieśni mówi o ofiarowaniu darów Bogu jako wyrazie czci, miłości i wiary. Jest to odniesienie do tradycji składania ofiar, które były częścią praktyk religijnych w Starym Testamencie. Jednocześnie, w kontekście chrześcijaństwa, dar, który Bóg daje ludziom – Jego Syn – jest ostatecznym darem, który przewyższa wszystkie inne ofiary.
**Przyjmij, Ojcze, nasze dary** to wezwanie do Boga, aby przyjął ludzkie gesty oddania i poświęcenia jako znak wierności i miłości do Niego. W wymianie darów między Bogiem a ludźmi, pieśń podkreśla, że największym darem jest sam Zbawiciel, którego ludzie mogą ofiarować z powrotem Bogu poprzez życie zgodne z Jego naukami.
Pragnienie jedności z Chrystusem
W czwartej zwrotce pieśni pojawia się prośba do Jezusa o zasilanie wiernych Jego Ciałem, co jest bezpośrednim odniesieniem do Eucharystii. Eucharystia, jako sakrament, jest centralnym punktem życia duchowego w chrześcijaństwie i stanowi źródło duchowego pokarmu i jedności z Chrystusem. Przez uczestnictwo w Eucharystii, wierni są umacniani na drodze wiary i przygotowywani do spotkania z Bogiem.
**Panie Jezu, nim my Ciebie Godni będziem widzieć w niebie** to wyraz świadomości, że ostatecznym celem życia chrześcijańskiego jest zjednoczenie z Bogiem w wieczności. Prośba o obdarzenie „świętym pokojem” wskazuje na dążenie do harmonii i spokoju ducha, które są niezbędne do życia zgodnego z ewangelicznymi wartościami.
Błogosławieństwo i nadzieja na szczęście
Ostatnia zwrotka pieśni to prośba o błogosławieństwo i szczęście na ziemi, które ma być przedsmakiem pełni szczęścia w chwale Bożej. Błogosławieństwo Boże jest tu postrzegane jako źródło wszelkiego dobra, które wierni mogą doświadczyć w życiu doczesnym. Jest to również wyraz ufności, że Boża opieka rozciąga się na wszystkie aspekty ludzkiego życia.
**Pobłogosław nas, o Panie!** to wezwanie do Boga o Jego łaskawe spojrzenie na ludzkie starania i trudy. Nadzieja na szczęście „w udziale” na ziemi jest równocześnie nadzieją na uczestnictwo w wiecznej chwale Bożej, co jest ostatecznym celem i spełnieniem chrześcijańskiej nadziei. Ta część pieśni podkreśla, że adwent jest czasem nie tylko oczekiwania, ale i nadziei na przemianę życia przez bliskość z Bogiem.
