Zbliżam się w pokorze – tekst
Zbliżam się w pokorze i niskości swej,
Wielbię Twój majestat, skryty w Hostii tej,
Tobie dziś w ofierze serce daję swe,
O, utwierdzaj w wierze, Jezu, dzieci Twe.
Mylą się, o Boże, w Tobie wzrok i smak,
Kto się im poddaje, temu wiary brak,
Ja jedynie wierzyć Twej nauce chcę,
Że w postaci chleba utaiłeś się.
Bóstwo swe na krzyżu skryłeś wobec nas,
I ukryte z Bóstwem człowieczeństwo wraz,
Lecz w Oboje wierząc, wiem, że dojdę tam,
Gdzieś przygarnął łotra, do Twych niebios bram.
Jak niewierny Tomasz twych nie szukam ran,
Lecz wyznaję z wiarą, żeś mój Bóg i Pan,
Pomóż wierze mojej, Jezu, łaską swą,
Ożyw mą nadzieję, rozpal miłość mą.
Ty, coś upamiętnił śmierci Bożej czas,
Chlebie żywy, życiem swym darzący nas,
Spraw, bym dla swej duszy życie z Ciebie brał,
Bym nad wszelką słodycz Ciebie poznać chciał.
Ty, co jak Pelikan Krwią swą karmisz lud,
Przywróć mi niewinność, oddal grzechów brud,
Oczyść mnie Krwią swoją, która wszystkich nas
Jedną kroplą może obmyć z win i zmaz.
Pod zasłoną teraz, Jezu, widzę Cię,
Niech pragnienie serca kiedyś spełni się,
Bym oblicze Twoje tam oglądać mógł,
Gdzie wybranym miejsce przygotował Bóg.
Interpretacja
Zbliżanie się w pokorze jako wyraz wiary
Pierwsza zwrotka pieśni „Zbliżam się w pokorze” wprowadza nas w głęboko osobisty wymiar relacji wiernego z Bogiem. Pokora i niskość, o których mowa, są nie tylko wyrazem szacunku dla majestatu Bożego, ale również świadectwem świadomej postawy wobec tajemnicy wiary. Zbliżanie się do Boga w Eucharystii wymaga od wiernego uznania własnych ograniczeń i przyjęcia postawy pokornej, co jest warunkiem otwarcia się na działanie łaski.
Ofiarowanie serca, o którym mowa w tej samej zwrotce, jest aktem całkowitego oddania się i zaufania. Serce w tradycji chrześcijańskiej jest symbolem centrum osoby, jej uczuć i intencji. Oddając serce, wierny wyraża gotowość do przemiany życia według wartości ewangelicznych, prosząc jednocześnie o umocnienie w wierze, co jest kluczowe dla duchowego wzrostu.
Wiara ponad zmysłami
W drugiej zwrotce pieśni autor podkreśla, że zmysły mogą być mylące w kontekście rozpoznawania obecności Bożej w Eucharystii. Wzrok i smak nie są w stanie dostrzec tajemnicy ukrytej w prostych postaciach chleba i wina. Wiara w realną obecność Chrystusa w Eucharystii jest więc aktem zaufania do nauczania Kościoła, a nie wynikiem empirycznej oceny.
Podkreślenie, że „w postaci chleba utaiłeś się”, jest odniesieniem do dogmatu o transsubstancjacji, czyli przemianie substancji chleba i wina w Ciało i Krew Chrystusa. Wiara w to nauczanie jest centralnym punktem katolickiej doktryny eucharystycznej i wymaga od wiernego zaufania do słów Chrystusa oraz Kościoła, który ten dogmat głosi.
Ukryte Bóstwo na krzyżu i w Eucharystii
Trzecia zwrotka pieśni nawiązuje do tajemnicy Wcielenia i Pasji, w których Bóg ukrył swoje Bóstwo. Na krzyżu Chrystus ukrył swoje Bóstwo, aby dokonać dzieła zbawienia. Podobnie w Eucharystii, Bóg ukrywa swoje Bóstwo pod postaciami chleba i wina. Wiara w te dwie tajemnice jest drogą do zbawienia i wiecznego życia, co wierny wyznaje w tej części pieśni.
Wspomnienie o „łotrze” odnosi się do sceny z Ewangelii, gdzie jeden z ukrzyżowanych razem z Jezusem przestępców wyraża wiarę w Jego królewską godność i prosi o pamięć w Jego królestwie. Wiara w ukryte Bóstwo Chrystusa, zarówno na krzyżu, jak i w Eucharystii, jest więc przedstawiona jako klucz do „niebios bram”.
Wyznanie wiary i prośba o pomoc
W czwartej zwrotce wierny, podobnie jak apostoł Tomasz, stoi przed tajemnicą wiary, ale zamiast domagać się dowodów, wyznaje wiarę w Jezusa jako Boga i Pana. Wyznanie wiary jest tutaj aktem zaufania i osobistego świadectwa, które nie opiera się na zmysłowym doświadczeniu, ale na duchowym przekonaniu.
Prośba o pomoc w wierze, ożywienie nadziei i rozpalenie miłości jest wyrazem świadomości, że życie duchowe wymaga ciągłego wsparcia łaski Bożej. Łaska jest tu rozumiana jako dar, który umacnia wiernego w trudnościach i pomaga mu rosnąć w cnotach teologalnych: wierze, nadziei i miłości.
Eucharystia jako źródło życia
Pięta zwrotka pieśni koncentruje się na Eucharystii jako „Chlebie żywym”, który jest źródłem życia duchowego. Życie z Ciebie brał wskazuje na konieczność czerpania sił i inspiracji do życia chrześcijańskiego właśnie z sakramentu Eucharystii. Jest to nie tylko pokarm na drogę, ale również przypomnienie o ofierze Chrystusa, która daje życie wieczne.
Prośba o pragnienie poznania Boga „nad wszelką słodycz” podkreśla, że relacja z Bogiem powinna być najwyższym celem i najgłębszym pragnieniem wiernego. Poznanie Boga jest tu przedstawione jako coś, co przewyższa wszelkie ziemskie przyjemności i jest ostatecznym celem duchowego dążenia.
Chrystus jako Pelikan i źródło oczyszczenia
W szóstej zwrotce autor pieśni odwołuje się do średniowiecznego symbolu pelikana, który według legendy miał karmić swoje pisklęta własną krwią. Chrystus jako Pelikan jest metaforą Jego ofiary na krzyżu, gdzie przez swoją Krew daje życie i pokarm duchowy swoim dzieciom. Prośba o oczyszczenie i przywrócenie niewinności jest wyrazem pragnienia odnowy duchowej i uwolnienia od grzechu.
Wzmianka o mocy Krwi Chrystusa, która „wszystkich nas jedną kroplą może obmyć z win i zmaz”, podkreśla uniwersalny charakter zbawienia. Krew Chrystusa jest źródłem oczyszczenia i pojednania z Bogiem, dostępnym dla każdego, kto zwraca się do Niego z wiarą i skruchą.
Tęsknota za bezpośrednim spotkaniem z Bogiem
Ostatnia zwrotka pieśni wyraża tęsknotę za bezpośrednim spotkaniem z Bogiem w wieczności. Pod zasłoną teraz wskazuje na obecną, sakramentalną formę obecności Chrystusa, która jest jednak ograniczona przez zmysły. Wierny wyraża pragnienie, aby po zakończeniu ziemskiego życia móc oglądać Boga „twarz w twarz” i cieszyć się pełnią Jego obecności.
Pragnienie to jest wyrazem głębokiej wiary i nadziei, że życie doczesne jest tylko drogą do ostatecznego celu, jakim jest wieczność w obecności Boga. Oblicze Boże jest symbolem pełnego poznania i miłości, której wierny doświadczy w niebie, gdzie „wybranym miejsce przygotował Bóg”.
